بین الطلوعین

رهبر معظم انقلاب در اجتماع عظیم زائران و مجاوران حرم رضوی (ع)

• همه باید به دولت کمک کنند.

• انتقاد از دولت نباید موجب سلب اعتماد عمومی شود.

• دولت به منتقدان اهانت نکند رفع تحریم ها باید بلافاصله بعد از توافق انجام شود.

• اقدامات برگشت ناپذیر در صنعت هسته‌ای را نمی‌پذیریم (۱۳۹۴/۰۱/۱)

‌ بسم اللَّه الرّحمن الرّحيم

يا مقلّب القلوب و الابصار، يا مدبّر اللّيل والنّهار، يا محوّل الحول و الاحوال،حوّل حالنا الى احسن الحال. السّلام على فاطمة و ابيها و بعلها و بنيها. آغاز سال مصادف است با ايّام شهادت حضرت زهرا (سلام اللَّه عليها)؛ ارادت مردم ما به خاندان پيغمبر و دخت گرامى پيامبر اعظم اقتضائاتى دارد كه يقيناً همه بايد اين اقتضائات را رعايت كنند و يقيناً رعايت خواهند كرد. اميد است كه اين ايّام و اين سال از بركات فاطمى سرشار و برخوردار باشد؛ و نام مبارك اين بزرگوار و ياد ايشان تأثيرات عميق و ماندگار خود را در زندگى مردم ما در سال ۱۳۹۴ بگذارد. و اميدواريم كه اين آغاز بهار طبيعت كه آغاز سال نوى هجرى شمسى است، براى ملّت ايران و براى همه ى ملّتهايى كه نوروز را گرامى ميدارند مبارك باشد. سلام خاكسارانه عرض ميكنم به ساحت حضرت بقيّة اللَّه الاعظم (ارواحنافداه) و ياد امام بزرگوارمان و شهيدان را در اين فرصت، گرامى ميداريم و اميدواريم كه ما را از بركات انفاس طيّبه و دعاهاى ارواح مطهّر آن عزيزان برخوردار فرمايد. يك نگاه اجمالى به سال ۱۳۹۳ ميكنيم و نگاهى اجمالى به سال جارى اى كه در اين ساعت شروع ميشود. سال ۹۳ هم در عرصه ى داخلى و هم در عرصه ى خارجى و بين المللى براى كشور ما سال پرماجرايى بود؛ چالشهايى داشتيم، پيشرفتهايى هم داشتيم؛ ما در اوّل سال ۹۳ با توجّه به همين چالشها بود كه عنوان سال را گذاشتيم «عزم ملّى و مديريّت جهادى». با نگاهى به آنچه در سال ۹۳ گذشت، مشاهده ميكنيم كه عزم ملّى بحمداللَّه بُروز و ظهور داشت. ملّت ما عزم راسخ خود را هم در تحمّل برخى مشكلاتى كه براى او وجود داشت نشان داد، هم در روز بيست ودوّم بهمن، در روز قدس و در راهپيمايى عظيم اربعين اين عزم را، اين همّت را از خود بُروز داد و نشان داد. مديريّت جهادى هم در برخى از بخشها بحمداللَّه بارز و آشكار بود. در آن بخشهايى كه مديريّت جهادى را انسان مشاهده كرد، پيشرفتها را هم در آنجا مشاهده كرديم. اين البتّه توصيه ى مخصوص سال ۹۳ نيست، هم عزم ملّى و هم مديريّت جهادى براى امسال و براى همه ى سالهاى پيش رو براى ملّت ما مورد نياز است. و امّا در سال ۹۴ آرزوهاى بزرگى براى ملّت عزيزمان داريم كه همه ى اين آرزوها هم دست يافتنى است. آرزوهاى بزرگ ما براى ملّت در اين سال، پيشرفت اقتصادى است؛ اقتدار و عزّت منطقه اى و بين المللى است؛ جهشهاى علمى به معناى واقعى است؛ عدالت قضائى و اقتصادى است؛ و ايمان و معنويّت است كه از همه مهم تر و پشتوانه ى همه ى آن سرفصل هاى ديگر است. به نظر ما همه ى اين خواسته ها و آرزوها دست يافتنى است؛ هيچ كدام از اينها چيزهايى نيست كه از ظرفيّت ملّت ايران و ظرفيّت سياستهاى نظام بيرون باشد. ظرفيّتهاى ما بسيار زياد است؛ در اين زمينه حرفهاى گفتنى اى وجود دارد كه ان شاءاللَّه به مهم ترين آنها در سخنرانى عصر [شنبه ] اشاره خواهد شد. آنچه در اين ساعت مايلم به ملّت عزيزمان عرض كنم اين است كه اين ظرفيّت عظيم و مهم دست يافتنى است ولى شروطى دارد؛ يكى از مهم ترين شروط عبارت است از همكارى هاى صميمانه ميان ملّت و دولت؛ اگر اين همكارى صميمانه از دو سو شكل بگيرد، يقيناً همه ى آنچه را كه جزو آرزوهاى ما است دست يافتنى است و آثار آن را مردم عزيزمان به چشم خواهند ديد. دولت، كارگزار ملّت است؛ و ملّت، كارفرماى دولت است. هرچه بين ملّت و دولت صميميّت بيشتر و همكارى بيشتر و همدلى بيشترى باشد، كارها بهتر پيش خواهد رفت. بايد به يكديگر اعتماد كنند؛ هم دولت، ملّت را به معناى واقعى كلمه قبول داشته باشد و ارزش و اهمّيّت و توانايى هاى ملّت را بدرستى بپذيرد، هم ملّت به دولت كه كارگزار كارهاى او است به معناى حقيقى كلمه اعتماد كند. من در اين زمينه هم حرفهايى دارم و توصيه هايى دارم كه ان شاءاللَّه در سخنرانى به آنها اشاره خواهم كرد. لذا به نظر من امسال را بايد سال همكارى هاى گسترده ى دولت و ملّت دانست؛ من اين شعار را براى امسال انتخاب كردم: «دولت و ملّت، همدلى و هم زبانى». اميدواريم اين شعار در عمل تحقّق پيدا كند و هر دو كفّه ى اين شعار، يعنى ملّت عزيزمان، ملّت بزرگمان، ملّت با همّت و با شجاعتمان، ملّت بصير و دانايمان، و همچنين دولت خدمتگزار بتوانند به اين شعار به معناى حقيقى كلمه عمل بكنند و آثار و نتايج آن را ببينند. از خداوند متعال پيشرفت همه ى كارهاى بزرگ كشور را درخواست ميكنيم و توفيق خودمان را در خدمتگزارى از خداى متعال مسئلت ميكنيم.

والسّلام عليكم و رحمةاللَّه و بركاته

ظهور امام عصر عجل الله تعالی فرجه قضا یا قدر؟

قضا عبارت است از علم خداوند به نسبتِ شیء با علت تامه اش.

قدر یا تقدیر؛ علم به نسبتِ شیء با علت ناقصه است. هر گاه به نسبتِ میان شیء و علت ناقصه او، آگاهی و احاطه علمی پیدا می­کنیم؛ به آن می­گویند قدر.

مثلا زمانی که می­خواهید بروید خانه؛ وقتی می­رسید ، می­شود قضا؛ ولی آن مراحلی که دارید از قبل طی می­کنید، تاکسی سوار می­شوید، بعد کوچه­ های منتهی به منزل را طی می­کنید، قدم­ هایی که برمی­ دارید؛ این ها هر کدام چه هستند؟ اینها هر کدام یک قَدَری هستند که این قَدَرها جمع می شوند نهایتاً برابر می شوند با قضا یعنی تحقق حتمی. بنابراین اول قدر است بعد قضا.

تفاوت های بین قضا و قدر:

1. قضا دفعی است ولی قدر تدریجی.

2. قضا یک مرحله­ای است ولی قدر گاهی اوقات چندین مرحله دارد.

3. قضا تغییربردار نیست؛ قابلیت تغییر ندارد ولی تقدیر یا قَدَر، قابل تغییر است.   تغییر در تقدیر، نامش در روایات آمده که به آن می­گویند: بَداء.

بداء از مختصات عقاید شیعی است. آن­قدر این بداء مهم است که شما تعجب می­ کنید! در روایات آمده که خدا هیچ پیامبری را برنیانگیخت. «مابَعَثَ الله نبیّاً إلّا بأن یُقِرَّ لله البدَاء»؛ مگر اینکه برای خداوند بداء را اعتراف و اقرار بکند. واقعاً مگر چه خبر است که این همه تأکید شده؟ باید برای خداوند بداء را معتقد باشد؛ اگر معتقد نشد، نبی نمی­ شود. 

می­ توانید حدس بزنید چرا این­قدر مسأله بداء اهمیت دارد؟ تقریباً می­شود گفت واضح است چرا این قدر اهمیت دارد؟ برای اینکه هیچ انسانی روی کره زمین به مرحله یأس نرسد! بیماری را تصور کنید که ممتنع العلاج باشد. بیمار روی تخت افتاده؛ تیم پزشکی دست از کار کشیده، می­گوید این دیگر هیچ حلی ندارد؛ در آخرین لحظات هم انسان ناامید نمی­شود. وقتی ناامید نشد، فعالیت می­کند؛ یکی از فعالیت­هایی که می­کند، دست به دعا برمی­دارد…

امید با بداء تحقق پیدا می کند. واقعاً اگر آدم بداند مثلاً مردنی است؛ هفته آینده می­میرد، به نظر شما کنکور شرکت می­کند؟ می­گوید برای چه شرکت کنم؟ پس «مابَعَثَ الله نبیّاً إلّا بأن یُقِرَّ لله البدَاء»؛ برای این است که هیچ انسانی روی کره زمین مأیوس نشود. 

یکی از آن چیزهایی که تقدیری است، زمان ظهور مولای­مان امام زمان سلام الله علیه است. این قضا نیست. حضرت در چه قرنی و در چه سالی و در چه روزی و در چه ساعتی و در چه ثانیه­ای ظهور می­کند، جزء قضای الهی نیست که بگویید تغییر نمی­کند. جزء قضا نیست که بگویید کار ما، فعل ما، رفتار ما، آمد و رفت ما، تصمیم گیری های ما، اینها هیچ نقشی در آن ندارد!

اصل وجود امام زمان سلام الله علیه و اصل ظهور قضا هست، اما زمان ظهور تقدیری است؛ تقدیری که شد، یعنی شمشیر دو لب، شمشیر دو دم؛ اگر کار نامناسب انجام دادیم، زمان ظهور تأخیر می افتد! اگر کار مثبت انجام دادیم، زمان ظهور جلو می افتد.

ما الان از نظر هجری قرن چندم هستیم؟  نیمه اول قرن پانزدهم هجری هستیم. در روایات آمده که طبق جدولی که خداوند تعیین کرده بود، زمانی که برای ظهور حضرت ولی عصر سلام الله علیه قرار داده شده بود، به صورت تقدیری، می­دانید چه وقتی بوده؟ چه قرنی بوده؟ در روایات به ما گفتند که این قرن اول بوده و قرن اول می­دانید چه سالی بوده؟ سال هفتاد بوده!

می ­دانید امام حسین را کی کشتند؟ سال 61

بِنا بوده امام زمان سلام الله علیه سال هفتاد ظهور پیدا کند. تقدیر الهی این طور بوده؛ اصلاً کلمه سبعین در روایات آمده؛ بِنا بوده در سال هفتاد هجری قمری، امام زمان سلام الله علیه ظهور پیدا کند. یعنی امامت سه تا باشد، اگر امام حسین را شهید نمی کردند، امام حسین می­ماند؛ تا سال هفتاد امام حسین علیه السلام، می شد امام زمان سلام الله علیه، امامت به سه تا تمام می شد.

در روایات آمده که چون در سال 61 اینها حسین بن علی را کشتند، حادثه کربلا را به وجود آوردند، خداوند زمان ظهور را از سال 70 به تأخیر انداخت. چون تقدیری است دیگر؛ به تأخیر افتاد. 

می ­دانید این روایات چه چیزی را دلالت می­کند؟ این را دلالت می­کند که هرموقع خداوند بخواهد جامعه یا فردی را عقوبت کند؛ یکی از شیوه های عقوبت آن فرد یا عقوبت آن جامعه، این است که زمان ظهور امام زمان سلام الله علیه را به تأخیر بیندازد. اینجا دیدید دیگر، امام حسین را شهید کردند، خداوند فرمود: حالا که شما بنده صالح را کشتید، به تأخیر می­افتد. تأخیر تا چه سالی؟ تا سال 140؛ یعنی از زمان امام حسین می­آییم به زمان امام صادق علیه السلام. بِنا بوده امام صادق علیه السلام امام زمان باشد. در سال 140، زمان امامت حضرت صادق سلام الله علیه است. چه کردند این ها؟ باز یک کاری کردند که به تأخیر افتاد. یک مقدار حوصله کنید یکی دو تا روایت عرض کنم تا ببینیم چه تأخیرهایی اینجا اتفاق افتاده؟ کتابی که دارم عرض می­کنم، کتاب الغیبة شیخ طوسی است. می­دانید دو تا از مصادر چهارگانه ما، مال شیخ طوسی است دیگر؛ تهذیب و استبصار. شیخ طوسی متوفای 460 از بزرگترین علمای شیعه است؛ کتابی دارد به نام الغیبة؛ مربوط به امام زمان سلام الله علیه، صفحه 428؛ روایت می رسد به ابوحمزه ثمالی از شاگردان امام زین العابدین علیه­السلام، امام باقر و امام صادق علیه السلام: ««قُلتُ لأبی جعفرٍ علیه السلام»؛ به امام باقر علیه السلام عرض کردم: «إنَّ علیّاً علیه­السلام کان یَقول إلی السَّبعینَ بَلاءً»؛ امیرالمؤمنین علیه­السلام می­فرماید که هفتاد بلاء باید برسد، «و کانَ یَقول بَعدَ البَلاءِ رَخاء»؛ ایشان می­فرماید بعد از هفتاد بلاء، گشایش هست. «و قَد مَرَّتِ السَّبعون و لَم نَرَ رَخاءً»؛ هفتاد تا گذشت. امام باقر سلام­ الله ­علیه فرمودند: «یا ثابت إنَّ الله تعالی کان وَقَّتَ هذا الأمر فی السَّبعین»؛ خداوند وقت ظهور حضرت را در سبعین گذاشته بود. «فَلَمّا قُتِلَ الحُسَینُ علیه السلام إشتَدَّ غَضَبُ الله علی أهل الأرض»؛ شدت یافت غضب خداوند بر مردم زمین. «فَأخَّرَهُ»؛ خداوند آن را به تأخیر انداخت. هر وقت خدا بخواهد غضب کند، عقاب کند، به تأخیر می­اندازد. «فَأخَّرَهُ الی أربعینٍ و مِأة سَنَة»؛ صد و چهل سال بعد انداخت؛ حالا یا سال صد و چهل یا صد و چهل سال بعدتر. حالا اگر گفتیم تا سال صد و چهل؛ می­شود زمان امام صادق علیه السلام. بعد چه اتفاقی افتاد؟ امام باقر علیه­السلام می­فرماید: «فَحَدَّثناکُم»؛ ما به شما یک سری مطالبی گفتیم، «….»؛ شما رفتید حرف­های سِرّی ما را به دشمنان گفتید. «و کَشَفتُم غِناءَ السّر»؛ رفتید پرده اسرار ما را دریدید پیش دیگران. «فَأخَّرَه الله عَزَّو جَلّ»؛ خدا از سال صد و چهل هم به تأخیر انداخت. «و لَم یَجعَل لَهُ بعدَ ذلکَ عِندَنا وَقتاً»؛ بعد از آن دیگر ما وقت را نمی­دانیم؛ یعنی نمی­خواهیم بگوییم. بعد ­فرمودند: «یَمحو الله ما یَشاءُ و یُثبِت»[1]؛ این آیه معروف تقدیر است. خداوند هر چه را بخواهد محو می کند و هر چه را بخواهد، اثبات می کند. دیگر امام علیه السلام نفرمود این تأخیر تا چه سالی افتاد. حالا می­آییم به زمان خودمان؛

حقیقتاً هر کس از ماها، یک گناهی را انجام می­ دهد، یک دلی را می­ شکند؛ بدانید به اندازه آن گناه، به اندازه آن شکستن دل، زمان ظهور حضرت را به تأخیر می ­اندازد.

نکنیم این کار را!

اگر حضرت را دوست داریم، ظهورش را به تأخیر نیندازیم.

هر بار که یک کار بدی می­ کنیم، بلافاصله یادمان بیاید زمان حضرت را به تأخیر انداختیم! بگوییم وای بر من که دشمنی حضرت را کردم؛ زمان ظهورش را به تأخیر انداختم. حالا شما ببینید ما چقدر زمان حضرت را به تأخیر می­ اندازیم.

گاهی اوقات اصلاً ممکن است خداوند طبق آن چه که در عالم دارد اتفاق می افتد، هفته آینده ظهور حضرت را بگذارد. می ­دانید مرحوم آیت الله بهجت، خیلی می­ فرمودند مثلاً پیرها می­ بینند؛ می­گویم اگر نقل درست باشد چون تقدیر بوده، تغییر کرده به تأخیر افتاده دیگر. با چه چیزی؟ با کارهای ما!

و از آن طرف، واقعاً هر کس یک عمل تربیتی انجام بدهد، نسل منتظر اسمش که نباید منتظر باشد؛

شما انتظار می­ کشید یعنی چه؟ این انتظار شما باید در فعل شما ظهور پیدا کند دیگر؛ یعنی هر کس در محیط خودش، در منطقه خودش، به مقدار وسعت خودش، وقتی کار خوب انجام می­دهد، وقتی به عشق امام زمان علیه­السلام، به گل جمال حضرت، کار خوب انجام می­دهد؛ حالا نمی دانم یک ثانیه است، یک ساعت است؛ یک سال است؛ بستگی دارد به کار خوبش؛ چقدر باشد. واقعاً باید بگوییم امام خمینی بی تعارف، قرنها، سالها، ظهور حضرت را جلو آورد؛ یعنی عمل صالحی که امام انجام داد؛ کسی آن ­قدر انجام نداد. اگر دوست داریم حضرت را؛ عمل صالح؛ باید بی­تفاوتی را بگذاریم کنار، تنبلی و بیحالی را بگذاریم کنار، کار مثبت انجام بدهیم؛ این زمان ظهور ا جلو می ­آورد. اگر شما در نظر بگیرید تعداد کسانی که این گناه را انجام می­دهند، زیاد بشود و گناه اجتماعی بشود، عمومی بشود، خداوند غضبش چگونه شدت می­ گیرد و این زمان را به مراتب طولانی­ تر به تأخیر خواهد انداخت.

حالا بر­گردیم به اول بحث­مان؛ عرض کردم شاید بعضی از شماها گمان کنید که هیچ نقشی در این کار بزرگ ندارید؛ اصلاً شما چه نقشی می توانید داشته باشید؟ آن یک فرایند جهانی است، الهی است؛ در زمان خودش تحقق پیدا می کند و اصلاً به شما کاری ندارد. با این بحث عنایت فرمودید اصلاً این طوری نیست،؛ اگر فراموش کنید، باز هم همان کارهای سابق را انجام بدهید، یعنی واقعاً از عمق وجودمان، ظهور حضرت را نمی­ طلبیم؛ لذا کمک نمی­ کنیم؛ کمک که نمی کنیم بلکه بر عکس.

شاید به ذهن شما برسد که انسان ها در ظهور امام زمان علیه السلام نقش دارند ؛ اما این را به ذهنتان خطور نمی دهید که شخص شما هم، آری!

شخص شما الان دارید این مطلب را می خوانید، شما در تعیین تاریخ ظهور امام زمان سلام الله علیه، این پدیده به این بزرگی، پدیده جهانی، پدیده فوق جهانی، پدیده ای که نه فقط عالم طبیعت بلکه کل هستی اعم از مجرد و ماده متأثر از این پدیده است؛ این واقعیت به این بزرگی از شخص شما متأثر و منفعل است و شما در تعیین تاریخ پیدایش این پدیده نقش دارید! تعیین آن روز متأثر از امور و حوادثی است؛ از جمله آن حوادث، خود شما هستید…

ممکن است یک فردی آن قدر عالم نشود که بتواند ظهور حضرت را نزدیک کند ولی ممکن است آن قدر بد بشود که ظهور حضرت را به تأخیر بیندازد!!!

متأسفانه وقتی توان نداریم، این قدر خوب باشیم که ظهور را نزدیک کنیم، گاهی با رها کردن خودمان، گاهی با افتادن مان در جریانات غیر صحیح، یقیناً ظهور مولا را به تأخیر می اندازیم و بعد در همان وقت هم، سنگ آن بزرگوار را بر سینه می زنیم در حالی که خود ما نقش منفی بزرگی را داریم ایفا می کنیم.

ادامه دارد…

مقام معظم رهبری در سال 83 اهمیت تلاش حوزه ها را در مقابل هجمه های فضای مجازی هشدار دادند:
«شما امروز با اين چالش مواجه ‏ايد و مسئله‏ شما مهم‌تر و دشوار‌تر است از مسئله‏ علامه‏ حلى يا مسئله‏ علامه‏ مجلسى يا مسائل علماى بزرگى كه در طول تاريخ بوده ‏اند، با آن‌ها قابل مقايسه نيست. امروز نشر افكار باطل نه فقط به وسيله‏ ابزارهاى ارتباط جمعىِ فراوان -مثل راديو، تلويزيون، اينترنت و انواع و اقسام روشهاى الكترونيكى- انجام مي ‏گيرد، بلكه از شيوه ‏هاى هنرى هم استفاده مي ‏شود. امروز در دنيا پول خرج مي كنند و فيلم هاى گران‏ قيمت مي ‏سازند، براى اين‏كه غيرمستقيم فكرى را وارد ذهن‌ها كنند يا فكرى را از ذهن‌ها بيرون بياورند. يكى از مهم‌ترين نقاط آماج اين كار‌ها، افكار دينى و به خصوص افكار اسلامى است. البته بعد از برپا شدن جمهورى اسلامى، به خصوص افكار شيعه هم آماج همين چيز‌ها قرار گرفته است. شما شايد شنيده باشيد كه در سرزمين فلسطين به وسيله‏ صهيونيست‏‌ها يا در آمريكا كنفرانس‏ هاى شيعه‏ شناسى تشكيل مي ‏شود و كسانى روى آرا و لايه‏ هاى فكرى و شكل اجتماعى شيعيان تحقيق مي ‏كنند. اين براى اين است كه بتوانند با شيعه مبارزه كنند. بايد شيعه را بشناسند تا بتوانند با او مبارزه كنند. »(در ديدار علما و روحانيون استان همدان‏ 83/4/15)
در سال 84 خطاب به روحانیون استفاده از فضای مجازی را در تبلیغ دین بسیار تأثیر گذار معرفی نمودند:
«امروز وظايف حوزه‏ هاى علميه با گذشته تفاوت‏ هاى زيادى كرده است. حوزه‏ علميه فقط براى اقامه‏ جماعت نيست. منبر رفتن به صورت سنتى هم اگر محتواى عالى و پُر مغزى نداشته باشد، كافى نيست. امروز شما ببينيد وسايل تبليغ در دنيا چقدر متنوع شده. اين طرفِ دنيا يك نفر جوان پاى يك دستگاه كوچك مي ‏نشيند و افكار، تصورات، تخيلات، پيشنهادهاى فكرى و پيشنهادهاى عملى را از سوى هر كسى -بلكه هر ناكسى- از آن طرفِ دنيا دريافت مى ‏كند. امروز اينترنت و ماهواره و وسايل ارتباطىِ بسيار متنوع وجود دارد و حرف، آسان به همه جاى دنيا مى ‏رسد. ميدان افكار مردم و مؤمنين، عرصه‏ كارزار تفكرات گوناگون است. امروز ما در يك ميدان جنگ و كارزار حقيقىِ فكرى قرار داريم. اين كارزار فكرى به‏ هيچ‌‏وجه به زيان ما نيست، به سود ماست. اگر وارد اين ميدان بشويم و آنچه را كه نياز ماست -از مهمات تفكر اسلامى و انبارهاى معارف الهى و اسلامى- بيرون بكشيم و صرف كنيم، قطعاً بُرد با ماست، ليكن مسئله اين است كه ما بايد اين كار را بكنيم. » (در ديدار علما و روحانيون كرمان‏ ۸۴٫۲٫۱۱ )